Vanessa hoorde rond april dat ze zwanger was,
Ik was toen zo blij voor haar,
Vanessa heeft een paar weken daarna een pretecho laten maken,
Dat was echt gaaf om te zien.
Ook wist ze nu dat het een jongetje werd.
Wat waren we blij, alle spulletjes werden gekocht en Vanessa verheugde zich al enorm op de komst van haar baby.
De naam had ze al, hij zou Jesse* gaan heten.
Vanessa haar zwangerschap verliep medisch gezien helemaal goed, Jesse* had wel korte beentjes maar daar werd verder niet meer over gedacht wand Vanessa is zelf ook vrij klein.
Vanessa was uitgerekend in december.
Toen belde ze mij ’s nachts op, dat was op 5 december, haar vliezen waren gebroken en ze lag in het ziekenhuis.
Omdat Jesse* in een stuit lag waren ze van plan om een keizersnede te doen. Maar omdat hij al erg ver was ingedaald kon dat niet meer.
Ik zei tegen Vanessa dat ik ’s ochtends wel even langs zou komen in het ziekenhuis.
Ik ben toen ’s ochtends 6 december naar Richard (mijn ex) gegaan, hij wou wel even mee, maar niet de hele dag.
Om half 10 waren we in het ziekenhuis, ik wou niet met lege handen aankomen dus heb ik in de kiosk een kraak knuffeltje gekocht en een bos rozen.
Toen zijn we naar Vanessa gegaan. Haar moeder was bij haar en Vanessa stond onder de douche.
Ik ben even bij haar gaan zitten, ze vroeg mij niet meteen weg te gaan. Haar vriend Richard kon ze niet bereiken. Ik wou niet dat ze alleen zou zijn, en wat is er mooier dan bij de bevalling van je beste vriendin zijn? Dus zei ik dat ik nog wel even bleef.
Om 1 uur ’s middags werden haar weeën heftiger en telkens riep ze naar mij ‘’oh God. Jessica help me’’
Haar vader Joop zou de foto’s maken dus hij stond recht voor haar bed, ik ben bij hem gaan staan.
Richard (ex) zat naast Vanessa’s moeder Sandra.
Om half 2 mocht ze gaan persen, na 5 minuten waren Jesse’s* beentjes er al helemaal uit, ik heb ze zelfs nog even zien bewegen.
Toen kwamen zijn billetjes, op dat moment ging het niet meer, Vanessa hielt het niet meer en Jesse* zat vast….
Er kwam een speciale arts, hij heeft Vanessa in geknipt, maar dat hielp niets, er zat nog geen beweging in
Toen heeft de arts Jesse* zijn beentjes gepakt en Jesse* met grof geweld geprobeerd uit Vanessa te trekken, en een andere arts duwde erg hard op Vanessa haar buik.
Dit was verschrikkelijk!
Ik ben toen even weg gegaan. Dit was te veel.
Toch moest ik terug, naar Vanessa.
Toen ik binnen kwam was het heel stil, Vanessa vroeg aan mij waarom haar kindje nog niet huilde, ik zei dat ze even met hem bezig waren, dat zou wel komen.
Ik ben naast Vanessa haar moeder gaan zitten, ze was aan het huilen, zelf moest ik ook huilen omdat je bang bent voor wat er gaat komen.
Om 13.52 kwamen ze terug met Jesse*, en vertelden ze ons het verschrikkelijke nieuws.
Kleine baby Jesse* was gestikt en overleden.
Sandra stortte naast mij in, en Vanessa vroeg weer aan mij waarom Jesse* dan niet huilde.
Toen ik het probeerde uit te leggen aan haar begreep ze mij niet, en ze zei dat Jesse*dan toch moest gaan huilen.
Ik trok het toen allemaal niet meer.
Ik ben de gang op gerend en heb alles bij elkaar geschreeuwd en gevloekt…
Waarom Jesse*??
Waarom Vanessa??
Waarom moest ik hier zijn??
Ik ben nog even terug gegaan naar Vanessa, ze had haar kindje in haar armen.
Ik ben toen buiten gaan roken, en heb mijn moeder gebeld, ook zij had zich er erg op verheugd, ze nam op en vroeg: ‘’En wat is het geworden?”
Ik kon alleen nog maar uitbrengen “oh mama, Jesse* is overleden”
Ik ging kapot.
Ik ben nog even terug naar Vanessa gegaan, ik heb haar een kus gegeven en toen ben ik naar mijn moeder gegaan.
In de bus zat een vrouw achter mij met een huilende baby, dat deed veel pijn, we hadden Jesse* zo graag willen horen huilen. Zo oneerlijk.
Toen ik bij mijn moeder kwam ging ik al op de automatische piloot, ik voelde niets meer.
Ik ben met Richard nog Utrecht in gegaan, en ’s avonds naar het café.
Ik had het allemaal weg gestopt.
Het kon toch niet waar zijn!?!
Toen ik ’s ochtends wakker werd heb ik meteen Vanessa gebeld.
En het was allemaal waar, Jesse* was echt dood.
Ik ben meteen naar haar toe gegaan, en op Internet hebben we een mooi gedichtje uitgezocht voor op de rouwkaart.
De geboorte kaartjes moesten nog afgezegd worden.
Iedereen was aan het huilen je voelde bij iedereen de pijn.
Zondags was er condoleance, in Cothen.
Toen ik binnen kwam viel Sandra meteen om me nek en begon te huilen.
Ik mocht even alleen zijn met de kleine Jesse*, daar lag hij, in een mandje, met een blauw truitje en een wit broekje.
Wat een mooi kindje, met donkere krulletjes.
Ik heb nog even tegen hem gepraat “waarom moest je nou zo snel weer weg, klein engeltje, je doet je mama zoveel verdriet”
Toen klopte Vanessa op de deur en ze vroeg of ik met Jesse* op de foto wou. Ik heb nu 2 foto’s van Jesse* en mij.
Toen was het tijd om naar huis te gaan, het was zo moeilijk dat Jesse* helemaal alleen daar zou blijven.
Tot woensdag heb ik als een zombie rond gelopen, ik wist niets meer.
Woensdag 11 december was de begrafenis.
Mijn moeder ging ook mee, eerst konden we nog even afscheid nemen.
Het knuffeltje wat ik vrijdag had gekocht heb ik bij Jesse* in het mandje gelegd en ik heb hem gedag gezegd.
Toen moest het handje dicht.
Toen Vanessa en Richard met het mandje naar buiten kwamen was dat een heel moeilijk moment.
Richard heeft het mandje in het grafje gezet en de bloemen erbij gelegd.
Sandra en mijn moeder hebben nog wat voorgelezen en toen was het klaar.
Samen met mijn ex ben ik nog even terug gelopen naar het grafje, maar ze waren het al aan het dicht gooien met zand.
Dat was heel definitief om te zien.
Mijn vriendin Silvia kwam ons met de auto halen, in de auto hadden we het nummer van Robbie williams op staan “feel” de zon scheen en met dat nummer samen was dat erg mooi, dat nummer heeft nu nog veel betekenis voor mij.
De band die ik nu heb met Vanessa is erg hecht en speciaal, we hebben samen deze verschrikkelijke tijd door gemaakt.
En ik zou het nooit vergeten.
Jessica.