|
Mijn
weeën werden telkens heftiger maar het ging opzich goed,
ik heb
in die nacht wel drie keer onder de douche gestaan,
omdat ik
het idee had dat de pijn wat minder werd daardoor. s'ochtens
vroeg kwam ook mijn vader.
Tijdens de weeën door bleef ik
ook met vriendinnen bellen. Hoe veel pijn ik ook had,
ik
ging toch bellen dat het zover was.
Ook Jessica was er
uiteindelijk bij samen met haar vriend die ze toen had.
Ze
kwamen me eigenlijk alleen een bloementje en een cadeautje
brengen maar ik had hun gevraagd te blijven.
Het was
toen al rond twaalf uur smiddags.
Om half
twee had ik negen centimeter ontsluiting
en ik heb echt
lopen vloeken en schreeuwen van de pijn.
Was
helemaal in mezelf gekeerd. Uiteindelijk mocht ik gaan
persen
en toen kwam eerst een voetje van Jesse,
ik heb
hem sterk voelen bewegen. Zijn hartslag was ook erg actief.
Toen ik
bij het moment kwam dat ik zijn hoofdje eruit moest persen
lukte het niet.
Ik kreeg ook buikkrampen tijdens de
weeën,erg pijnlijk.
Ik werd
ingeknipt en werd aan Jesse getrokken en er werd kei hard op
mijn buik geduwd,
Ik
besefte wel dat er paniek was.
Ik zag
mijn ouders en Jessica en haar ex vriend inmiddels met rode
huilende ogen,
toch had ik verder niks door.
Uiteindelijk kwam Jesse eruit,bleek hij geen hartslag meer
te hebben.
Ze
hebben nog geprobeerd te reanimeren,helaas heeft hij het
toen niet mogen halen. Na 20 minuten is hij heen gegaan
naar de hemel.
Ze
kwamen me vertellen dat Jesse overleden was. Ik was al
bang,ik riep steeds:
waarom hoor ik hem niet huilen, ik was
zo in paniek.
en dan
die betraande ogen van mijn ouders, ook erg
hartverscheurend. Ik kon ze niet aankijken,
ik zie mijn
ouders gezichten zo voor me. Helemaal rood die ogen..
Ik wilde het niet geloven. Ik weet nog dat ik steeds heb
geschreeuwd van HELP ME...
Ik kreeg
Jesse bij me. Ik mocht hem bekijken en vasthouden.
Dat was
moeilijk. Hoe kon ik nou mijn eigen zoon.. dood vast houden.
Terwijl het geluk had moeten beginnen... Het eindigde in een
nachtmerrie.
Veel
pijn en verdriet voelde ik, En ik was ook zo in de war..
Jesse is niet dood,
jullie zijn gek.. hij slaapt!!! Kijk
maar.. Zo wilde ik denken.
Toch was
hij dood. Ik was compleet van de wereld geraakt
hierdoor,intense verdriet in mijn hart,
de pijn , de angst,
alles ging door me heen.. Kapot ga je dan, zeker omdat ik
dacht gelukkig naar huis te gaan. Nu ging ik naar huis
zonder mijn zoon.. WAAROM!
Mijn
ouders en Jessica en haar ex hebben het zo goed meegemaakt
wat er allemaal is gebeurd.
Ik niet,
ik was heel ergens anders, ook na de bevalling. Ik heb
Richard gebeld op een vriendins telefoon om 20.00uur savonds.
Hij nam op, hij klonk niet blij toen hij mij hoorde. Toen ik
huilde en zei, Hij is dood..
schrok hij en hij was er ook
helemaal ondersteboven van.
Dit had hij natuurlijk nog niet
verwacht.. Maar goed ik weet en zal nooit weten wat hij echt
gedacht heeft.
Ik geloof heus in zijn verdriet toen.
Maar goed ik laat me hier maar niet verder over uit
Verder
ging ik ook mijn vriendinnen bellen en mijn moeder had
geloof ik ook mensen gebeld.
Ik heb
toen veel visite gehad en ben s'avonds maar mee naar huis
gegaan,
ondanks de artsen wilde dat ik bleef. Maar ik wilde
weg. Ik wilde bij mijn familie zijn.
De volgende dag kwam de
begrafenisondernemer. Gelukkig hadden mijn ouders dat
allemaal voor me geregeld.
Dat had
ik zelf niet gekund. Jesse werd opgebaard in Cothen.
Ik
mocht hem ook thuis hebben maar vond dat heel moeilijk.
Achteraf heb ik daar spijt van en wou ik dat hij thuis was
geweest maar het is nou eenmaal zo gegaan en dat moet ik
toch accepteren.
De begrafenis was het pijnlijkst. Het echte
afscheid kwam eraan.
We hadden 5 dagen de tijd om afscheid
te nemen. Steeds zag ik mijn lieve kleine zoon liggen in het
mandje..
Zo koud dat hij aanvoelde.. Ik mocht hem pas de
laatste dag vasthouden om echt afscheid te nemen.
Want er
was sectie verricht op zijn hoofd. Dit was zo zwaar, hem
weer levenloos vast houden.
Ik wilde hem wakker schudden
maar ja dat was niet de realiteit.
Daarna moesten
Richard en ik met
het mandje in onze handen vast richting het grafje lopen,
gevolgd door de rest werd ik helemaal licht in mijn hoofd.
Richard ging in het grafje staan en pakte alle bloemen aan
van de mensen en legde ze er mooi om heen. Mijn moeder en
Edith hebben wat voorgelezen.
Dat was erg mooi en
ontroerend.
Ik heb
niks gezegd,dat kon ik niet, anders moest ik zeker
huilen.
Later toen we weer terug naar binnen gingen werden de
bloemen eruit gehaald en heeft Richard het eerste schepje
zand op Jesse's mandje gegooid en toen werd het dicht
gegraven.
Dit bekende voor mij... ECHT AFSCHEID.
Met veel verdriet
hield ik me sterk, ik ging zelfs een vriendin van mij
troosten. Hoe gek dit ook klinkt.
Ik liet mijn verdriet gaan
zodra ik thuis was en dat kwam nog 10x harder aan.
En vanaf toen
ging ik echt rouwen..
Jesse is mijn
eerste kind.. ik ben moeder geworden zonder kind.. Maar hij
leeft voort in mijn hart en in mijn ziel.
Lieve zoon, mama
houdt zielsveel van jou... Je bent mijn engeltje... En ik
zal je nooit vergeten,
|