ik kijk omhoog naar die grote hemelboog,

ik heb tranen in mijn ogen. denk aan Jesse dat eens in me heeft bewogen en uit mij werd geboren,

dat ik nu door de dood ben verloren.

vraag me af waarom het zo moest zijn. het verdriet doet zoveel pijn, ik hoor die wind die fluistert.

en ik luister.

 maar de wind kan mij ook niet helpen,

om mijn tranen te doen stelpen. ik voel alleen het gemis. om Jesse die er niet meer is. ik word nooit meer degene die ik ooit was....   

boven de wolkjes van de witte dons.

ik hoop dat je het goed heb daar,waar je ook bent. o lieve Jesse,ik mis je zo,

ik hoop dat je mijn stem herkent. ik roep omhoog, ik mis je en hoor de echo in de nacht.

en zie jouw sterretje feller stralen, de pijn word iets verzacht. de pijn in mijn hart zo diep van binnen beleef ik zo intens,

jou nog een keer in mijn armen sluiten, dat is mijn liefste wens.

mijn zoontje is nu een sterretje, mijn zoontje zo mooi en klein,

jij zal nu een sterretje zijn.wat schijn je mooi en licht, in mijn gedachten zie ik je gezicht,

ik hou zoveel van jou, dat ik je nooit vergeten zou.mijn schat straal maar in de hemel zo goed als je kan,

zodat ik er van genieten kan. mijn kleine jongen zo mooi en klein.iemand zoals jij als jij zal er nooit meer zijn

een kleine fladdervlinder vloog zomaar op mijn hand, ik zag de vleugeltjes heel transparant zo broos en teer,

zo wondermooi gevormd. en na wat rusten vloog het weg, ik keek het heel lang na..

het vloog zo hoog in het blauw totdat ik alleen een stip nog zag, ik hoorde zacht: dag dag mijn lief

het was mijn eigen stem

ik was zo verdrietig en ook blij, omdat ik wist.. ergens kwam..ik weet niet waar vandaan...dit vlindertje met een lieve groet van jou voor mij

 

als 't kon..als 't kon zou ik je zelf zeggen dat ik van je hou, zou ik je ogen je lachen willen zien,

als 't kon zou ik je kussen. de hele dag door zou ik niet stoppen met luisteren of ik je hoor.

als het 't kon zou ik zeggen.. geniet, mijn wonderkind omdat ik het leven voor je zo wenselijk vind..

misschien dat de bloemen op je graf vertolken, de liefde die ik geef en gaf..dag lieverd, het gaat je hopelijk goed,

misschien krijg ik nu weer moed, moed om te leven, te lachen, verder te gaan. jou gezichtje blijft voor altijd in mijn geheugen gegrift staan

's morgens pijn, 's avonds pijn, altijd die pijn...ik huil om wat ik niet kan zeggen, niet uit kan leggen omdat jij hier niet meer mag zijn.

mijn kind verloren... een smart geboren, mijn ziel bevroren.. alles in mij doet pijn en mijn verstand staat stil. ik huil om wat ik niet kan zeggen, niet uit kan leggen en waar ik eigenlijk niet mee leven wil

zo'n pijn om jou..intense kou..die diepe rouw.. ik huil om wat ik niet kan zeggen,niet uit kan leggen omdat ik verder moet leren leven zonder jou

Slaap maar
en weet dat je welkom was
we leefden naar het moment
dat jij hier bij ons zou zijn
Voor ons had je al een naam
al negen maanden voor ons een bestaan
helaas mocht jouw leven niet verder gaan

Mijn kind is dood
kan ik niet zeggen
want zo voelt het niet

Maar hoe moet ik
in woorden uitleggen
dat ik je voel
in alles wat ik doe
dat jij mijn kind blijft
waar je ook bent

Dat er geen grenzen
zijn
in gevoel
dat jij in mij
altijd aanwezig bent